ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Φιλελεύθερος, 29 Απριλίου 2012, Εφτά Μέρες Πολιτισμός, σελίδα 21

Μιχάλης Παπαντωνόπουλος

Το ποίημα είναι ο τόπος

Νίκος Νικολάου -Χατζημιχαήλ, Διθαλάσσου, Εκδ. Κάρβας, 2012, σελ. 48

Δεκαεπτά ποιήματα συνθέτουν το παλίμψηστο της «Διθαλάσσου». Δεκαεπτά παραλλαγές του τόπου της Καρπασίας, του τόπου όπου επιστρέφει ο Νίκος Νικολάου για να τον αφηγηθεί στην απώλειά του. Κατ’ ουσίαν, για να μιλήσει τη Διθαλάσσου ως εσωτερική πραγματικότητα –περίπου τρεις δεκαετίες μετά– όπως ανοίγει ο τόπος στη διάνοια του δημιουργού. Ο Νικολάου αξιοποιεί τις παραστάσεις του εξωτερικού κόσμου, τις οικειοποιείται και τις αναπλάθει για να αποδώσει μια νεοπλατωνική Διθαλάσσου, όπου το κάθε τι σημαίνει και συνεχίζει να υπάρχει με αυτήν τη σημασία του στην ιστορική εξέλιξη και τις συνεπακόλουθες μεταβολές της. Θα μπορούσε κανείς να σχεδιάσει έναν περιηγητικό χάρτη «μαρκάροντας» σημεία στην επικράτεια της Καρπασίας. Κι αποκεί να προσεγγίσει τόπους και πρόσωπα που απογυμνώθηκαν –είτε βιαίως είτε υφιστάμενα τη φυσική φθορά του χρόνου– κι απέμειναν ποιήματα κι αυτόνομες μετωνυμίες ενός χαμένου Παράδεισου που μετρήθηκε όχι στην ιδεατή μορφή του –αποκύημα πιθανώς της δημιουργικής φαντασίας ή του αναγκαίου μύθου– αλλά στο μέρισμα της απώλειας που σημαίνει ακόμα πραγματικότητα.

Δρ ΒΑΣΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ

Τα ποιήματά σου μου έφεραν γνώριμες φωνές, εικόνες και μυρωδιές από τη διθάλασσο πεφιλημένη πατρίδα. Ένοιωσα έντονα το άλγος του νόστου, είδα εικόνες του παλιού καιρού, άκουσα τ' άλογα της Σαλαμίνας να χλιμιντρίζουν ... Συνέχισε τον αγώνα, ας είναι για τα καπνολούλουδα, συνέχισε να τραγουδάς, ανάμεσα σε δύο πέλαγα, ατενίζοντας τους αείφυλλους αόρατους της Τρασιάς ...

Σε χαιρετώ και σ΄ευχαριστώ

Βάσος Καραγιώργης

.............................................

               «Τα μνημεία στην περιοχή, που κατέχει ο τουρκικός στρατός, είναι μια αιμάσσουσα πληγή στη ψυχή και στη σκέψη μου. Ιδιαίτερα η Σαλαμίνα όπου πέρασα 22 χρόνια της ζωής μου»

              «Προσεύχομαι να βρεθεί μια μέρα λύση στο πρόβλημα της Κύπρου, έτσι που να διασωθεί η πολιτιστική κληρονομιά ολόκληρης της νήσου»

Aκαδημαϊκές και άλλες τιμές του Δρος Βάσου Καραγιώργη

• Εταίρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Λονδίνου (F.S.A.), 1960. 
• Aντεπιστέλλων Εταίρος της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, 1962. 
• Αντεπιστέλλων Εταίρος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, 1964. 
• Τακτικός Εταίρος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, 1968. 
• Ιππότης του Τάγματος Τιμής (Γαλλίας), 1971. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Λυών, 1972. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Goteborg (Σουηδίας), 1972. 
• Εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας Ανθρωπιστικών Σπουδών της Lund (Σουηδίας), 1972. 
• Επίτιμος Εταίρος της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, 1973. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, 1973. 
• Αντεπιστέλλων Εταίρος Ακαδημίας Αθηνών, 1973. 
• Αντεπιστέλλων Εταίρος Βρεττανικής Ακαδημίας, 1973. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Βιρμιγχάμης (Αγγλίας), 1974. 
• Εταίρος του University College, Πανεπιστήμιο Λονδίνου, 1975. 
• Εταίρος της Βασιλικής Ακαδημίας της Σουηδίας, 1975. 
• Αντεπιστέλλων Εταίρος της Γαλλικής Ακαδημίας, 1975. 
• Εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών, (Αγγλίας), 1977. 
• 1964-1989 Πρόεδρος Επιτροπής ICOMOS (Κύπρου) 
• 1974-1994 Πρόεδρος Ιδρύματος Πιερίδη 
• Μέλος Συμβουλίου Ιδρύματος “Αναστάσιος Γ. Λεβέντης” 
• Μέλος Συμβουλίου Πολιτιστικού Ιδρύματος Τράπεζας Κύπρου 
• Σύμβουλος του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Νέας 
• Υόρκης για την Έκθεση της Συλλογής Cesnola, 1997-2000 
• Αντεπιστέλλων Εταίρος Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών, 1977. 
• Εταίρος της Academia dei Lincei (Ιταλίας) 1978. 
• Επίτιμο Μέλος της Εταιρείας δια την Προαγωγήν των Ελληνικών Σπουδών (Αγγλίας), 1979. 
• Μέλος του Τάγματος Τιμής Α’ Τάξεως, Ομόσπονδου Δημοκρατίας της Γερμανίας, 1980. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Τουλούζης, 1980. 
• Επίτιμος Εταίρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Λονδίνου, 1983. 
• Εταίρος της Γαλλικής Ακαδημίας, 1984. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστήμιο Brock, Καναδά, 1987. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Βρυξελλών, 1990. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, 1990. 
• Ταξίαρχος του Βασιλικού Τάγματος Πολικού Αστέρος (Σουηδίας), 1990. 
• Ταξίαρχος του Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλίας), 1990. 
• Ταξίαρχος του Τάγματος Τιμής (Ιταλίας), 1990. 
• Επίτιμος Εταίρος, Merton College, Oxford, 1990. 
• Επίτιμο Μέλος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής, 1990. 
• Ξένος Εταίρος, Ακαδημία Αθηνών 1992. 
• Αυστριακό Βραβείο για Επιστήμες και Τέχνες, 1997. 
• Αριστείο Τεχνών και Γραμμάτων Κυπριακής Κυβέρνησης, 1997. 
• Αντεπιστέλλων Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας της Ισπανίας, 1997. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ του Trinity College του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου, 1998. 
• Μετάλλειο Γρ. Μαρασλή (Οδησσό) 2003. 
• Επίτιμος πολίτης του Πλόβντιβ (Φιλιππούπολις, Βουλγαρία), 2003. 
• Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου, 2004. 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Κρατικού Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Σπουδών Μαριούπολης, (Ουκρ.), 2004. 
• Επίτιμον Μέλος του ICOMOS, 2005. 
• Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας, 2008. 

Βραβεία

• Βραβείο Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών, Σορβώνης, 1966. 
• Βραβείο P.B. Bennett της Κοινοπολιτείας (Λονδίνο), 1978. 
• Βραβείο Ωνάση “Ολύμπια”, 1991. 
• Διεθνές Βραβείο Βενετίας “I Cavalli d’oro di San Marco”, 1996.

ΜΕΡΟΠΗ ΜΩΥΣΕΩΣ

Ο Πολίτης, 8 Απριλίου 2012, Πολιτισμός και Ζωή, Παράθυρο Κυριακάτικο, σελίδα 6/58 

Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως  

1.     Η ιστορία της ζωής σας σε 20 λέξεις.

Ἐδῶ γεννήθηκα / Σ΄ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἄκρη τραγουδῶ / Ἀνάμεσα σὲ δύο πέλαγα / Ἀείφυλλος, ἀόρατος μοσχοβολῶ / Κι ἁπλώνω τὰ κλωνάρια μου στὸν Κάρβα / Καὶ τοὺς ἄλλους ἀνέμους ποὺ φυσοῦν.

ΠΟΛΥ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ

«Δ ι θ α λ ά σ σ ο υ»: 

η ανεξαργύρωτη εξορία του Νίκου Νικολάου -Χατζημιχαήλ 

Από το ιστολόγιο τής Πόλυς Χατζημανωλάκη:

ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ

Ήθελα να γράψω δυο λόγια για την ποιητική συλλογή του αγαπημένου φίλου μου Νίκου, [facebook: @Νίκος Νικολάου –Χατζημιχαήλ] τη «Διθαλάσσου»… δυο θάλασσες, μια στενή λωρίδα γης ανάμεσό τους, η «βοός ουρά», η Καρπασία στην Κύπρο… αλλά δυσκολεύομαι αφάνταστα, να μην προκαταλάβω τον αναγνώστη από τη δική μου συγκίνηση... 

Εξόριστοι όλοι δια παντός από την παιδική μας ηλικία είμαστε… Και να σκεφτεί κανείς, πως εκεί που ο Σεφέρης, μη θέλοντας να ξανακάνει την κατάβαση στον Άδη –στα Βουρλά της Μικράς Ασίας– επιχείρησε να αναζητήσει τον δικό του Χαμένο Χρόνο με το Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν, εκεί ακριβώς μνημειώνεται με την ποίηση του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ μια αβάσταχτη, ανεξαργύρωτη εξορία: της παιδικής ηλικίας, της προσφυγιάς, της Κατοχής της πατρίδας. 

Αυτό γίνεται με μια απαράμιλλη ευαισθησία με μια ποίηση εικόνων, τεκμηρίων, αναμνήσεων, φωτογραφιών, φράσεων –όλα παρατίθενται εξαιρετικά στις σημειώσεις του τέλους– που ακόμα και τις πέτρες τες «ασύντυχες» κάνει να κλάψουν… 

Έχω ξαναπαρουσιάσει στο παρελθόν ποιήματα του Νίκου και οι φίλοι εδώ τα αγάπησαν πολύ. Πιστεύω πως καταφέρνει να μεταδώσει τη συγκίνηση και την νοσταλγία για τη χαμένη πατρίδα του με ένα τόσο αυθεντικό, προσωπικό και βαθύ τρόπο, που το αίσθημα αυτό διηθείται και περνά το κέλυφος της αδιαφορίας του μέσου Νεοέλληνα για το Κυπριακό… Που τις ρίζες του έχει όπως είχα γράψει παλαιότερα στο ότι το «κακό», η εισβολή, συνέβη με τη Μεταπολίτευση, τότε που εδώ το κοινό αίσθημα ήταν η ευφορία και δεν είχαμε διάθεση να σκοτιστούμε με την τότε δυστυχία των αδελφών μας. 

Μήπως σκοπεύετε την άλλη μου πληγή να ψηλαφίσετε;

Αυτήν που υπάρχει μέσα μου κι είναι ακόμα ανοιχτή;

.....................................................................................................

βιογραφικό:

Η Πόλυ Χατζημανωλάκη γεννήθηκε στην Κάλυμνο και μεγάλωσε στη Ρόδο. ΄Εχει σπουδάσει Φυσική στην Αθήνα και έκανε το διδακτορικό της στις Βρυξέλλες, στη Στατιστική Μηχανική με τον Ilya Prigogine (Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1977). Για ένα διάστημα εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Texas στο Austin και μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, δίδαξε φυσική και διηύθυνε το πρόγραμμα του International Baccalaureate σε ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του δικτύου Σχολικής Καινοτομίας και υπεύθυνη ενός πανελλήνιου διαγωνισμού ανάγνωσης λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά (Βιβλιοδρομίες).

Το πρώτο της βιβλίο «Οι Μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ταξιδευτής τον Ιούλιο του 2008, ενώ το επόμενό της, το μυθιστόρημα «Τα αινίγματα του Ν΄γκόρο» κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2010 από τις εκδόσεις Ροές.