ΖΗΝΩΝ ΖΑΝΝΕΤΟΣ

[Αλήθεια, 10 Σεπτεμβρίου 2012, σελ. 32]

Μνήμης και Αοιδής, Καρπασίων Μουσών,

κομιδή ποιητικής θλιβής επί της χαίτης του Κάρβα 

(Μέρος δεύτερο)

ΕΔΩ

▼

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
(και βιογραφικό σημείωμα για τον συγγραφέα του κειμένου)

ΖΗΝΩΝ ΖΑΝΝΕΤΟΣ

[Αλήθεια, Κυριακή, 9 Σεπτ. 2012, σελ. 59]

Ζήνων Ζαννέτος

Νίκου Νικολάου -Χατζημιχαήλ:

Δ ι θ α λ ά σ σ ο υ

(ποιήματα)

Μνήμης και Αοιδής, Καρπασίων Μουσών, 

κομιδή ποιητικής θλιβής επί της χαίτης του Κάρβα.

Θεωρώ, όλως διόλου, σημειολογικό το πρώτο ποίημα της συλλογής «Διθαλάσσου», προναϊκό για να εισέλθει κανείς στον ιερόν δρόμο του Λόγου της Ποίησης της συλλογής. Διαβάζεται ως δαδουχική σχίζα, που φωτίζει τα ποιήματα που ακολουθούν, αποκαλύπτουσα και ερμηνεύουσα την εύχυμη δημιουργία ενός λόγου απλού και τραγικού, όπως τραγικός και ευερμήνευτος είναι ο κόσμος της «Διθαλάσσου». Με φως φθέγγεται η ποίηση της «Διθαλάσσου» και δια φωτός κομίζει την κλήση της, γιατί η ποίηση είναι αλήθεια, που ενδύεται το φως του κάλλους της θεϊκής δημιουργίας και φωνεί, άδει ή δισημεί στις κλιμακώσεις αυτού του φωτός. Άλλωστε ο ίδιος ο ποιητής εκφέρει στο πρώτο αυτό ποίημα, το «Φως», τον δημιουργικό απόηχο και τη χειραγωγία του φωτός στην ανά-πλαση του κόσμου, στην Τέχνη της ποιήσεώς του. Το φως γνωρίζει στον ποιητή τα χρώματα, τα χρώματα την υποστασιακή ογκηρότητα, αλλά και τους συμβολισμούς της φύσης, έως τον πυρετό και τη δυναστεία του φέγγους στην ευκρασία όλων των αισθημάτων, των συγκινήσεων, των εκστάσεων της ύπαρξης, σ΄αυτό που ο Ελληνικός Λόγος απεκάλεσε Έρωτα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΔΙΘΑΛΑΣΣΟΥ"

Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή

Νίκου Νικολάου -Χατζημιχαήλ

  Δ ι θ α λ ά σ σ ο υ

[Αποσπάσματα της κριτικής δημοσίευσαν οι εφημερίδες  Πολίτης 21/7/2012,   Σημερινή 12 /8/2012 και Αλήθεια 18/8/2012. 

Εδώ, δημοσιεύεται ολόκληρο το κείμενο]  

  Ο Νίκος Νικολάου – Χατζημιχαήλ με τα ποιήματα - πήματά του αυτά εκπονεί μνησιπήμονα διατριβή στις ανατροπές των πικρών καιρών και στις εναγώνιες προσδοκίες των πολύχρονων δεινών της κατεχόμενης πατρίδας. Ειδικότερα, εστιάζει τη διεισδυτική όραση του νου και την προφητική ενόραση της καρδιάς στα πάθη της εγκλωβισμένης Καρπασίας και των εύψυχων ελευθέρων πολιορκημένων της, καθώς με στοχασμό και μ’ όνειρο τού το υπαγορεύει το ενδοσκόπιο του λεπταίσθητου ψυχισμού του. Άλλωστε, στη γη που τον γέννησε και τον έθρεψε με τις προγονικές υποθήκες των Αχαιών και τα μυρωμένα νάματα των Αγίων και των μαρτύρων της ήταν ένα ελάχιστο οφειλόμενο χρέος: κάτι σαν τάμα ατομικό κι αφιέρωμα συλλογικής μνήμης, να ξορκίσει το δαιμονικό με την επίκληση και την προσμονή του θαύματος, για να τελετουργήσει ξανά στον τόπο των ιερών και των οσίων του.