ΠΟΛΥ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ

«Δ ι θ α λ ά σ σ ο υ»: 

η ανεξαργύρωτη εξορία του Νίκου Νικολάου -Χατζημιχαήλ 

Από το ιστολόγιο τής Πόλυς Χατζημανωλάκη:

ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ

Ήθελα να γράψω δυο λόγια για την ποιητική συλλογή του αγαπημένου φίλου μου Νίκου, [facebook: @Νίκος Νικολάου –Χατζημιχαήλ] τη «Διθαλάσσου»… δυο θάλασσες, μια στενή λωρίδα γης ανάμεσό τους, η «βοός ουρά», η Καρπασία στην Κύπρο… αλλά δυσκολεύομαι αφάνταστα, να μην προκαταλάβω τον αναγνώστη από τη δική μου συγκίνηση... 

Εξόριστοι όλοι δια παντός από την παιδική μας ηλικία είμαστε… Και να σκεφτεί κανείς, πως εκεί που ο Σεφέρης, μη θέλοντας να ξανακάνει την κατάβαση στον Άδη –στα Βουρλά της Μικράς Ασίας– επιχείρησε να αναζητήσει τον δικό του Χαμένο Χρόνο με το Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν, εκεί ακριβώς μνημειώνεται με την ποίηση του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ μια αβάσταχτη, ανεξαργύρωτη εξορία: της παιδικής ηλικίας, της προσφυγιάς, της Κατοχής της πατρίδας. 

Αυτό γίνεται με μια απαράμιλλη ευαισθησία με μια ποίηση εικόνων, τεκμηρίων, αναμνήσεων, φωτογραφιών, φράσεων –όλα παρατίθενται εξαιρετικά στις σημειώσεις του τέλους– που ακόμα και τις πέτρες τες «ασύντυχες» κάνει να κλάψουν… 

Έχω ξαναπαρουσιάσει στο παρελθόν ποιήματα του Νίκου και οι φίλοι εδώ τα αγάπησαν πολύ. Πιστεύω πως καταφέρνει να μεταδώσει τη συγκίνηση και την νοσταλγία για τη χαμένη πατρίδα του με ένα τόσο αυθεντικό, προσωπικό και βαθύ τρόπο, που το αίσθημα αυτό διηθείται και περνά το κέλυφος της αδιαφορίας του μέσου Νεοέλληνα για το Κυπριακό… Που τις ρίζες του έχει όπως είχα γράψει παλαιότερα στο ότι το «κακό», η εισβολή, συνέβη με τη Μεταπολίτευση, τότε που εδώ το κοινό αίσθημα ήταν η ευφορία και δεν είχαμε διάθεση να σκοτιστούμε με την τότε δυστυχία των αδελφών μας. 

Μήπως σκοπεύετε την άλλη μου πληγή να ψηλαφίσετε;

Αυτήν που υπάρχει μέσα μου κι είναι ακόμα ανοιχτή;

.....................................................................................................

βιογραφικό:

Η Πόλυ Χατζημανωλάκη γεννήθηκε στην Κάλυμνο και μεγάλωσε στη Ρόδο. ΄Εχει σπουδάσει Φυσική στην Αθήνα και έκανε το διδακτορικό της στις Βρυξέλλες, στη Στατιστική Μηχανική με τον Ilya Prigogine (Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1977). Για ένα διάστημα εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Texas στο Austin και μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, δίδαξε φυσική και διηύθυνε το πρόγραμμα του International Baccalaureate σε ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του δικτύου Σχολικής Καινοτομίας και υπεύθυνη ενός πανελλήνιου διαγωνισμού ανάγνωσης λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά (Βιβλιοδρομίες).

Το πρώτο της βιβλίο «Οι Μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ταξιδευτής τον Ιούλιο του 2008, ενώ το επόμενό της, το μυθιστόρημα «Τα αινίγματα του Ν΄γκόρο» κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2010 από τις εκδόσεις Ροές.